“හනේ… වසුන්දරා… නුඹ තවමත් කුඩා එකියක් වගෙයි. මා දුටුවා ඊයේ කෙළි සෙල්ලමෙන් නුඹ කල් යවනවා. ඇත්තට වසුන්දරා නුඹ දැන් බිරිඳක්! ඉස්සර වගේ සෙල්ලමෙන් කල් ගෙවන්න බෑ. අපි දෙන්නම වරදත්තගේ සම බිරින්දෑවරු නොවෙයිද?”
“ඔය… ඔය… ඉතින් මං අක්කණ්ඩිට කිව්වේ උකුණන් බලන්නනේ…? අපගේ වරදත්තයන් මේ මැද්දට කැඳවා ගන්නේ ඇයි?” කියමින් ඕ සුරතලයට කෙඳිරි ගෑවාය.
“නෑ වසුන්දරා… මා කීවේ දැන් නුඹ ගර්භනියක්. ඇයි නුඹ දන්තාගේ දැරියන් සමඟ කුඩා එකියක් වගේ සෙල්ලම් කළේ…? දැන් ටිකෙන් ටික එයින් මිදිය යුතුයි. හා…! කමක් නෑ. කෝ එහෙනම්… මෙහෙට එන්න. මෙහෙන් අසුන් ගන්න. කෝ… හිස මෑත් කරන්න… මා උකුණන් බලන්නම්…”
වරදත්ත සොර දෙටුවෙකි. නමුත් කඩවසම් තරුණයෙකි. ඔහුට සුළු කලකට පෙර ඉතා රූමත් බිරිඳක් හමු වූවාය. ඈ තමයි උත්පලා. ඇයට දරුවන් නැති නිසාවෙන් පුෂ්කර්ගංජයේ සිට වෙනත් කෙල්ලක රැගෙන ආවේය. ඈ වසුන්දරා. දෙදෙනාම මනස්කාන්ත රූප සෝභාවකින් යුක්තයි. උත්පලා වසුන්දරාට කිසි වෙනස්කමක් නොකළාය. ඉතා ආදරයෙන් සැළකුවාය. එනිසාම ස්වාමියාගේ සම බිරින්දෑවරුන් ලෙස සිටින මේ දෙදෙනා සතුටින් කල් ගෙවූහ.
උත්පලා වසුන්දරාගේ හිසෙහි සිටි උකුණන් සොයන්නට පටන් ගත්තාය. දෑස් විවර කොට ඈත අහස දෙස බලා සිටි වසුන්දරා සෙමෙන් සෙමෙන් ගීයක් මුමුණන්ට පටන් ගත්තාය.
“ඈ… වසුන්දරා…? මේ…. මේ…. නුඹේ හිසේ ලොකු පැලුම් තුවාලයක් මොකද? නුඹට මක් වුණාද?”
වසුන්දරා සුසුම් හෙළුවාය. තවමත් සොළාස් වියෙහි සිටින ඇය දුක් මුසු ස්වරයෙන් මුමුණන්ට පටන් ගත්තාය.
“අක්කණ්ඩි…. මට කුඩා අවදියේ ඉඳන් මව් සෙනෙහස ලැබුණෙ නෑ. දවසක් මයෙ අම්මා මා වඩාගෙන හිඳිද්දී අපේ අපුච්චා අම්මාට හොඳටෝම බැණ වැදුණා. අම්මත් රණ්ඩුවෙ පැටළුණා. අපුච්චා අම්මට ගහන්න පැන්නා. මං වඩා සිටි නිසා මාව ඇදලා අරන් ඇඳට වීසි කළා. ඇඳ විට්ටමේ මගේ ඔළුව වැදුණා. මට සිහි නැතිවුණා….. අපේ අපුච්චා සතෙක් වගේ. … මයෙ අම්මව මරන්න ඇඟට පැන්නලු. අම්මා ගෙදරින් පැනලා ගියා. ඊට පස්සේ කිසී වගක් අපි දන්නෙ නෑ අක්කණ්ඩි. අත්තම්මා තමයි මට මේවා කීවේ.”
උත්පලා නිහඬව මෙය අසා සිටියාය. කිසිවක් නොදෙඩූ ඈ ටික වේලාවකින් දොඩමළු වූවාය.
“වසුන්දරා… අනේ නැගනියේ… ම… මයෙ හිසේ ඇම්මක් හැදුණා. මොකක්දෝ අසනීප ගතියක්. මං ගිහින් ස්වල්ප වෙලාවක් හාන්සි වෙන්නම්.”
උත්පලා ඇඳෙහි වැතිර ගත්තාය. නෙත් යුග පියා ගත්තාය. මෙතෙක් කලක් පුරා මතකයෙන් බැහැර කරන්නට උත්සාහ කළ ඒ වේදනාකාරී අතීතය යළිත් තමා අභියස දිස්වන්නට විය.
“ඒයි….! වේසාවී… දැන ගනින්…. අඩා…. පට්ටබැල්ලී…. කලින් සැමියාට හොරෙන් තී ගැබ්ගත්තා. දැන් ඒ ගැන වගක් නෑ. දැන් තී පච දොඩනවා. තිගේ අඟර දඟර මං දන්නවා. මට දැන් මේ කෙලීවත් සැකයි….. මේකි මට ජාතක වුණා වෙන්න බෑ…. පට්ට බැල්ලී… මං තී මෙතනම බාවනවා…. මෙතරම් මිනිස්සු මරපු මගේ අතින් තී මරණ එක සුළු දෙයක්….”
“ජයසේන…. නුඹට හෙණ ගහන්ට ඕන. මං වේසාවියක් නොවෙයි. කරදරයේ වැටිච්ච ගැහැණියක් විතරයි. ඒයි ජයසේන…. මේ කෙලී නුඹේ නොවේ නම් වෙන කාගෙද?”
“ආහා….! එතකොට තී ශ‍්‍රාවස්ථියේ ඉඳන් රාජගෘහයට තනියෙන් ආවේ ඒ?”
දෑස වසා සිටි උත්පලාගේ හදවත ගැහෙන්නට විය. ජයසේනගේ සුවිසල් රතු දෑස්. ඔහුගේ කාලවර්ණ මුහුණ. මත්පැන් පානයෙන් හමනා දුගඳ. දාඩිය හා මුසුවී සිරුරෙන් හමනා දුගඳ. දත්කූරු සපමින් බැණ වදින අයුරු. ජයසේන ඇඟිලි විදහාගෙන තමා වෙත පනින අයුරු. වහා පස්සට පැන පලා ගිය අයුරු ඇයට සිතුවම් පටක් සේ සිහිපත් වන්නට විය.
“එතකොට දෙයියනේ…. මට මේ මොකක්ද වුණේ…? ඒ මරුමුස් කාලකණ්නියාගෙන් බේරිලා පැනලා ආවා. අවුරුදු ගාණක් හුදෙකලාවේ ගත කළා. ඇත්තෙන්ම මං වරදත්තගේ බිරිඳ වුණේ කැමැත්තෙන් නොවෙයි. මොනා කරන්නද…? එතකොට මේ වසුන්දරා එදා අර ඇඳේ වැටුණු මගේ දුවද…? …. එතකොට වසුන්දරාගේ අම්මද මං…? එතකොට අම්මයි දුවයි එකම ස්වාමියාගේ බිරින්දෑවරුද…? මොකක්ද මේ මට වුණේ….? මං කාටද මේවා කියන්නේ….?”
උත්පලා බොහෝ වේලාවක් ඉකි ගසමින් හැඬුවාය. ඈට නොදැනීම නින්ද ගියාය. ඈ අවදිවූ විට සියල්ල අමතක විය. නැවතත් සිත හදාගෙන ඇය ජීවිතයට මුහුණ දෙන්නට සිතා ගත්තාය. එමෙන්ම වසුන්දරාට මේ වගක් නොපවසන්නට ඕ වගබලා ගත්තාය.
දිනක් වසුන්දරා උත්පලාට අපූරු යෝජනාවක් ගෙනාවාය.
“අක්කණ්ඩි… මං හිතාන ඉන්නේ අපේ අත්තම්මලෑ ගෙදර යන්න. නුඹත් එනවා නේද?”
මෙය ඇසූ සැණින් උත්පලා තැති ගත්තාය.
Sri News Media
