විමලා දෙසට අනුලා හිස මෑත් කළා ය. එවිට විමලා ඉතා ඕනෑකමින් ඇගේ හිස රඳවා ඇති රන් තැල්ල ඉතා සීරුවෙන් නළල මත තැබුවා ය. අනුලාගේ වරළස සැරසූ රතු මල් කළඹ සියුමැලි ලෙස ඇඟිලි තුඩුවලින් පිරිමැද සකස් කළාය.
“කවුද අනූ…. අද තිට කහවණු පුදන්නේ….?”
අනුලා කොක්හඬලා සිනාසුණා ය. රන් වළලු පිරී ගිය දෑත් උඩට ඔසොවා කෙස් රොද සකස් කළා ය. ඇසක් වසා නැටවූවා ය. තොල් සඟල උල්කොට මිමිණුවා ය.
“විමා….. අද මට මුණගැහෙන්නේ කාරායන. දන්නැද්ද අනේ…. අර වාත්ස්‍යායන බ‍්‍රාහ්මණතුමාගේ පුත‍්‍රයා. ඔහු මා වෙත මේ එන්නේ දෙවන වතාවට. නමුත් මා කියා සිටියා කහවණු පන්සියයක් මදි බව….. මෙවර නම් කහවණු හත්සියයක් පොරොන්දු වුණා…… රාජ්ගුන්ධයේ ලෂ්ටිවනය අසල සමාගා උද්‍යානයටයි මා අද යන්නේ…. එහිදි තමයි අපි හමුවන්නේ….”
“ඉතින් අනූ… හරී දුරයිනේ අනේ…. එසේ නම් නුඹ යන්නේ අස්රියෙන් ද?”
“ඔව් විමා… කැමති නම් නුඹටත් මා සමඟ යන්නට පුළුවනි.”
“බැහැ අනූ…. නුඹ යන්න. අද මා හට කාගෙන්වත් ඇරියුමක් නෑ…. ඊයෙ දවස නම් මට එපා වුණා. ඊයෙ රාත‍්‍රියේ මා සුප්ප‍්‍රභාතගේ යහනේ ගත කළේ. ඔහු හොඳටම සෝවීර පානයෙන් මත් වී සිටියා. වැඩක් නැහැ….. ඔහු නිකම්ම නිකමෙක් අනූ…. පේ‍්‍රමය හඳුනන්නෙත් නෑ… කාමය හඳුනන්නෙත් නෑ…. ඔහුට ඇවැසි වූයේ සුරූපී ළඳක් තම යහනේ වැතිරී බොළඳ බසින් ඔහුව සැතැපීම පමණයි….. පිස්සු අනේ….”
“කෙල්ලේ…. ඔහොම මිනිස්සු ඉන්නවා. ඉතින් අපට මොනාට ද? ඇයි ඔහු ගාස්තුව ගෙව්වෙ නැද්ද?”
“හහ්!…. ඒව කොහෙද? හැබැයි ඔහු පොරොන්දු වූ ගාණට නැතුව කහවණු දෙසීයක් දීලා මගහරින්නයි හැදුවේ…. මගෙන් කොහොම මගඅරින්න ද? මා ඔහුගේ මාලයේ තිබූ මැණික සොරා ගත්තා…. බේබද්දන්ට මැණික් මොනාට ද අනේ….?”
“හහ් හා…..! යසයි අනේ…. කාරායනටත් සෝවීරක පානය වැඩියෙන් පොවා ගන්නට මං අද මහන්සි ගන්නවා. කාරායන නම් සළෙලුවෙක්….! ඉක්මණින්ම සෝවීරක පානයෙන් මත්වෙන්නේ නෑ…. ඇත්තෙන්ම විමා… මා ඔහුට කැමතියි….”
“අනූ…. ඔන්න එහෙනම් මාත් එනවා…. මා ආසයි අද උයන් සිරි නරඹන්න…..”
මේ සුරූපී වෙසඟනන් දෙදෙන සුදු අස්රියක නැගී පිටත් වූහ. කුසුම් පුරයේ සිට ගෙනා සුවඳැති චම්පක කුසුමෙන් ඔවුන්ගේ වරළස සරසා තිබුණි. අඳුන් තැවරී ඇති ඔවුන්ගේ නෙත් කවුළු අතරින් සළෙලු දනන් හට මල් හීසර වරින්වර විද්දේය. අස්ගොව්වාගේ සිත පවා ඔවුන් නැගූ මිණිකිකිණි සිනායෙන් සැළී ගියේ ය. හමන සුළං රැළි රහසේ ඔවුන් ගත තැවරූ සුවඳ විලවුන් සොරා ගත්තේ ය. අස් රිය සෙළවෙද්දී ඔංචිල්ලාවකට නැගුණු සමනළියන් සේ ඔවුන් පැද්දි පැද්දී සිනහ නැගූහ. ලෂ්ටිවනයේ සමාගා උයන් බිමට බට වෙසඟනෝ හාත්පස සොඳුරු කඳුයායේ ඝන නිල් වන පියස දෙස බලමින් මහත් ආශ්වාදයක් වින්දාහ.
“අන්න…. විමා…. කාරායන ඇවිදින්. මා එනතුරු බලා සිටිනවා… එසේ නම් නුඹ උයන් සිරි විඳින්න…. මා යන්නම්.”
අනුලා කාරායන වෙත දිව ගියා ය. ඔවුහු පේ‍්‍රමයෙන් එකිනෙකා වැළඳ ගත්හ. දෑත් පටලවාගෙන උයන් බිම රුක් පඳුරු අතුරින් නොපෙනී ගියහ. විමලා දෑස් දල්වා එදෙස බලා සිටියා ය. ඈට මහා පාලුවක් දැනිණ. කාන්සියක් දැනිණ. රාගයත්, තනිකමත් මුසු වූ කිසියම් ගුප්ත වූ විස්සෝපයක් ඇගේ සිත වෙලාගත්තේය. ඈ තනිවම සුසුම් හෙළුවා ය.
‘ෂා….! ඇත්තෙන්ම කාරායන හරිම කඩවසම්…. ඔව්…! අද අනූ හරිම සතුටින් ඉඳීවි. එතකොට මං …… මං…… මේ හුදෙකලාවේ තනියම ද….? අපරාදෙ මං ආවේ…. මේ ගමන ආවට වඩා වණික්පථයේ නිකමට ඇවිද ගියා නම් මා සමඟත් කවුරුන් හෝ එනවා…. මොනා කරන්නද? මං එහෙනම් උයනේ ඇවිද ඇවිද ඉන්නවා…. ඔවුන් ආපසු එන්නට සෑහෙන වෙලාවක් යාවි.’
ඕ කාන්සිය මකා ගන්නට සෙමෙන් සෙමෙන් ගීයක් මිමිණුවා ය. සමාගා උද්‍යානයේ ඇවිද යද්දී නොදැනීම එහි කෙළවරට ආවා ය. ලෂ්ටිවනයට ඇතුළු වූවාය. ගැටගැසී ඇති සුවිසල් කඳ ඇති උණ පඳුරු අතරින් යන ඈ සැණෙකින් නැවතුණා ය. යම්කිසිවෙකු දෙස නෙත් අයා බලා සිටියා ය. ඒ දර්ශනයෙන් ඈ උණුසුම් වූවාය. කුමක්දෝ ප‍්‍රීතියකින් සළිත වූවාය. ඇගේ හදවත වේගයෙන් ස්ඵන්දනය වන්නට විය.
‘ෂා….! කාරායන කවුද? මොහුනේ කඩවසම් පුරුෂයා…. ෂා…. ජවසම්පන්න මස්පිඩු පිරුණු ශක්තිමත් බාහු යුවලක්….. ඍජු ශරීරයක්…. දිගු පුළුල් නෙත් යුග….. දේවදාර අරටුවේ පැහැය…. අභිරූපවත් දර්ශනීය පුරුෂයෙක්….. එහෙත් අහෝ….! මොහු ශ‍්‍රමණයෙක්! චීවරයකින් ගත වසාගෙන මනස්ගාත ලෝකයක තනි වූ කෙනෙක්…. ඔය දැනුත් දෙනෙත් පියාගෙන මොහුගේ ම ලෝකයක විකාර සතුටක් විඳින හැඩයි.’
විමලා ටික වේලාවක් මේ අද්විතීය පුරුෂයා දෙස බලා සිටියා ය. ඔහුගේ කිසි සෙලවීමක් නැත. කලබලයක් නැත. ඔහු කිසියම් ගැඹුරකට පත් වී සිටී. නමුත් අවදිවූ විට ඔහු විමලාට කැමති වුවහොත් ඈට අද උදාර වූ සතුටක් ලැබිය හැකිය. ඈ අමුතුම සිහිනයක තනි වූවා ය. සිහි විකල් වූ එකියක මෙන් ඈ සෙමෙන් සෙමෙන් ඔබමොබ ඇවිද ගියා ය.
‘මෙයාට පිස්සු…! මෙච්චර ලස්සන ජීවිතයක් නිකම්ම නාස්ති කරගන්න හදනවා. මෙවැනි සුරූපී කෙනෙක් මාගේ පුරුෂයා වෙනවා නම් මං මේ වෛශ්‍යා ජීවිතය අදම අත්හරිනවා. එහෙත්….. මා කොහොම ද මොහුට ළං වෙන්නේ…..’
ඈට ගීයක් මතක් විය. මිහිරි සරින් තාලය අල්ලන්නට පටන් ගත්තා ය.
Sri News Media
